Muhammedi ishte analfabet:

Ai nuk dinte shkrim-lexim. Nuk jetoi kurrë jashtë Mekës, e as që kërkoi dituri të huaj. Muslimanët besojnë se Muhammedi e kumtoi Kur’anin Fisnik si Porosi të Zotit dhe Libër të Tij për të gjithë njerëzit. Ai e kumtoi atë shkronjë për shkronjë dhe falë për falë pa e parafrazuar asnjë pjesë të tij me falë të veta.

Thëniet dhe mësimet e Muhammedit nuk janë përzier me Kur’anin Fisnik:.

Ato u mblodhën në libra që quhen: “Sunneti i Profetit”,dhe që nënkupton mësimet e tij, mënyrën e jetesës dhe shpjegimin e Librit (Kur’anit Fisnik).

I martuar me një grua për 25:
Muhammedi u martua me Hadixhenë, të bijën e Huvejlidit, e cila vinte nga një familje fsnike e quajtur Esed.

Ajo ishte një grua e respektuar në bashkësinë e saj dhe ishte vejushë. Muhammedi punoi për të dy vjet para se ajo t’i propozonte martesën atij përmes një pale të tretë. Ajo e konsideronte atë si person shumë besnik, transparent dhe të moralshëm.

Martesa e suksesshme: 
 Ndonëse Hadixheja ishte 15 vjet më e madhe se Muhammedi, që të dy vinin nga një klasë e ngjashme shoqërore në komunitetin e tyre. Dallimi i moshës nuk ishte pengesë për lidhjen e një martese të suksesshme që zgjati plot 25 vjet, derisa Hadixheja ndërroi jetë në vitin 619 e.r. në moshën 66-vjeçare. Muhammedi u rimartua pas vdekjes së Hadixhesë.

Baba i gjashtë fëmijëve dhe njeri familjar:

  Muhammedi dhe Hadixheja jetuan në harmoni dhe paqe; ata kishin katër bija (Zejneb, Rukaje, Um Kulthum dhe Fatime) dhe 2 bij (El-Kasimi që vdiq kur ishte 3-vjeçar dhe Abdullahu që vdiq në moshën 4-vjeçare).

Nisi Shpallja Hyjnore
Muhammedi e pranoi shpallj en e parë nga Zoti dhe u caktua si i Dërguar i Zotit për mbarë njerëzimin, mision ky që kërkonte besim të fortë, përkushtim, zotim dhe ndershmëri

Formimi i bërthamës së muslimanëve
Muhammedi i ftoi shokët e tij, rrethin e tij më të ngushtë dhe njerëz të zgjedhur, që të besojnë tek Zoti Një dhe ta pranojnë Islamin si Porosi të Tij të fundit për njerëzimin. Në tre vitet e para pas misionit profetik, rreth 130 njerëz e pranuan Islamin, dhe u bënë bërthamë e fortë që ishte në gjendje ta përhapte atë publikisht. Kjo bërthamë muslimanësh ishte përzierje njerëzish të pasur dhe të varfër

Rezistenca ndaj ftesës publike të Muhammedit

udhëheqësit e Mekës nuk i besuan atij. Ata e përshkruan atë si poet, magjistar dhe i marrë., udhëheqësit e Mekës nuk i besuan atij. Ata e përshkruan atë si poet, magjistar dhe i marrë.

Muhammedi joshej dhe kërcënohej: 
Paria e Mekës u përpoqën t’ia ndërronin mendjen Muhammedit, nga thirrja e njerëzve në Islam, duke e joshur një herë, e duke e kërcënuar herën tjetër. Po ashtu, ata u përpoqën t’i pengonin njerëzit nga dëgjimi i tij. Paria e Mekës shf a qën armiqësi të shtuar ndaj muslimanëve të rinj. Ata i persekutuan dhe torturuan muslimanët e varfër dhe të dobët.. 


Muhammedi i përkrahu ithtarët e tij dhe disa prej tyre i dërgoi në Abisini:
ithtarët e tij. Ai i takonte ata tek shtëpia e El-Erkemit që ishte si një lloj kolegji i vogël. Ai ua mësonte atyre vlerat dhe parimet morale, dhe ua rrënjoste ndjenjat e përgjegjësisë dhe të zotimit.

Muhammedi ishte shumë i afërt me ithtarët e tij. Ai i takonte ata tek shtëpia e El-Erkemit që ishte si një lloj kolegji i vogël. Ai ua mësonte atyre vlerat dhe parimet morale, dhe ua rrënjoste ndjenjat e përgjegjësisë dhe të zotimit

Dy burra me ndikim e pranuan Islamin: 
Dy mekas të fuqishëm dhe të respektuar e pranuan Islamin: Omer bin el-Hattab dhe Hamza bin Abdul-Muttalib (xhaxhai i Muhammedit). Kjo ishte një pikë kthese me rëndësi për muslimanët. Hamzai u bë mbështetës i fuqishëm dhe mbrojtës i Muhammedit deri në vdekjen e tij (Hamzait) në betejën e Uhudit (v. 625 e.r.). Tre vite pasi ndërroi jetë Profeti Muhammed, Omeri u bë halif i dytë dhe sundoi në Shtetin Islam për 11 vjet

Muhammedi u bojkotua:
Udhëheqësit e Mekës i boj kotuan Muhammedin dhe ithtarët e tij dhe vendosën bllokadë shoqërore e ekonomike ndaj tyre që zgjati plot 3 vjet. Gjatë kësaj kohe, Muhammedi dhe ithtarët e tij pë su an fatkeqësi të madhe. Kjo periudhë ishte një provë e vështirë për durimin, besimin dhe zotimin e tyre ndaj së vërtetës.

Viti i Hidhërimit:
Paria e Mekës e hoqën bllokadën shoqërore e ekonomike, ngaqë e panë se ajo ishte e padobishme. Në vitin e njëjtë, ndërruan jetë bashkëshortja e Muhammedit, Hadixheja, dhe xhaxhai i tij Ebu Talib. Muhammedi humbi shpresën në Mekë dhe vendosi ta kumtonte Porosinë e Zotit dhe të kërkonte mbështetje ja shtë Mekës. Ai shkoi në qytetin Taif, por atje u përball me armiqësi. Përveç kësaj, ai edhe pse u foli më shumë se 20 fseve arabe për Islamin, nuk mori kurrfarë përgjigje pozitive.

Një shkëndijë shprese:
Muhammedi u takua me gjashtë njerëz nga Jethribi (qytet nja 450 km. në veri të Mekës), gjatë kohës së pelegrinazhit, dhe u foli atyre për Islamin. Ata i besuan Muhammedit dhe u kthyen në qytetin e tyre, me qëllim që të ftonin më shumë njerëz nga fsi i tyre dhe fset e tjera në Jethrib. Ata u pajtuan të ktheheshin në Mekë vitin tjetër, gjatë kohës së pelegrinazhit dhe ta takonin rishtas Muhammedin, “Profetin dhe të Dërguarin e Zotit”

Muslimanët e rinj iu zotuan për besnikëri Muhammedit:
Grupi i njëjtë u kthye vitin e ardhshëm (v. 621 e.r.) me gjashtë njerëz të tjerë. Ata iu zotuan për besnikëri Muhammedit (e pranuan atë si të Dërguar të Zotit dhe i premtuan): 

They promised him:
1- të mos adhuronin tjetër, pos (Allahut) Zotit Një;
2- të mos vidhnin
3-të mos kryenin kurorëshkelje
4- të mos vrisnin
5- të mos përgojonin fqinjët dhe
6- të mos i shfaqnin mosbindje të Dërguarit të Zotit.

Grupi u kthye në Jethrib dhe i ftuan udhëheqësit e tyre fsnorë dhe popullin e tyre, ta pranojnë Islamin. Ata u kthyen sërish vitin e ardhshëm (v. 622 e.r.) gjatë kohës së pelegrinazhit, me më shumë se 70 burra dhe dy gra. Edhe ky grup iu zotua për besnikëri Profetit Muhammed.

Një bashkësi e re muslimane u formua 450 km. në veri të Mekës:
Udhëheqësit e dy fseve kryesore në Jethrib (Evs dhe Hazrexh) e përqafuan Islamin, dhe më pas popujt e tyre u bënë muslimanë. Muhammedi, Profeti i Zotit, u ftua të vinte në Jethrib dhe të bëhej sundimtar dhe udhëheqës i tij

Paria e Mekës komplotuan ta vrisnin Muhammedin; flloi migrimi për në Jethrib:
 Gjërat u përkeqësuan në Mekë. Muhammedi iu kërkoi muslimanëve të Mekës të emigronin në Jethrib. Pas migrimit të tyre, Muhammedi, emigroi në Jethrib në shtator të v. 622 e.r. Emigrimi ishte pika e kthesës më me rëndësi në historinë islame. Nga Jethribi Islami lulëzoi, u themelua Shteti Islam dhe lindi një sistem shoqëror i drejtë.

Muhammedi zgjidhet sundimtar i Jethribit:
Populli i Jethribit ishte përzierje arabësh dhe çifutësh. Ndonëse kishte dy fse arabe kryesore, dhe tre fse çifute më të vogla, bashkësia arabe ishte më e madhe se ajo çifute dhe kishte pushtetin sundues. Muhammedi, Profeti i Zotit, u zgjodh sundimtar i Jethribit vullnetarisht dhe paqësisht me marrëveshje të shumicës së njerëzve.

Muhammedi e ndryshoi emrin e shoqërisë shumëkulturore:
“Madinah” was the new name Muhammad gave to the city of Yathrib.

Pas emigrimit të muslimanëve mekas, Jethribi nuk i përkiste më një grupi të caktuar arabësh, kështu që ai u bë atdhe i besimtarëve që pranuan Islamin.

Meqenëse në Jethrib kishte fse çifute dhe arabë të tjerë që nuk e pranuan Islamin, Muhammedi nuk e quajti atë qyteti i Islamit. Në vend të kësaj ai u quajt “El-Medine”, që do të thotë: “Qyteti”, ku të gjithë banorët kishin të drejta të ngjashme shtetësie.

Muhammedi kërkonte paqe dhe unitet në Medine:
Në adresimin e tij publik të parë popullit të Medines, Muhammedi mbajti një falim shumë të përmbledhur që përkrahte harmoninë dhe kohezionin shoqëror. Ai tha:

" O njerëz, kërkoni dhe përhapni paqen dhe i ofroni ushqim njëritjetrit, kujdesuni për lidhjet familjare dhe lutjuni Zotit natën kur të tjerët flenë, që të arrini kënaqësinë e Zotit dhe të hyni në Parajsën e Tij. (Ibn Majah, 4331) and (Tirmidhi, 5842) 

Muhammedi i ndërlidhi këto vepra me kënaqësinë e Zotit, me qëllim që t’i motivonte njerëzit ta duan njëri tjetrin dhe të jetojnë në paqe e harmoni në një shoqëri shumëkulturore.

Muhamedi e formuloi marrëveshjen e parë me hebrenjtë për të mbrojtur të drejtat e njeriut:
Shumë çifutë shpresonin se Profeti i fundit do të vinte nga radhët e tyre. Edhe pse shumica e çifutëve nuk e pranuan Muhammedin si i Dërguar i Zotit, Muhammedi (si sundimtar i shtetit) e formuloi të parën “Kushtetutë dhe Kartë për të drejtat dhe liritë e njeriut” me të cilën u pajtuan dhe e frmosën të gjitha fset arabe dhe çifute. 

Marrëveshja garantonte lirinë e ndërgjegjes dhe adhurimit për muslimanët dhe hebrenjtë, si dhe për arabët që nuk pranuan Islamin. Përveç kësaj, marrëveshja mbronte sigurinë dhe paqen e të gjithë qytetarëve të Medinës dhe kërkoi nga të gjitha partitë që kishin nënshkruar marrëveshjen mbi kushtetutën për të qenë pjesë e mbrojtjes kombëtare nëse Medina do të sulmoheshin nga armiqtë.

Beteja e pashmangshme e Bedrit: 
Kur muslimanët emigruan nga Meka në Medine, shumë prej tyre u detyruan t’i braktisnin shtëpitë e tyre, ndërsa pronat e tyre u konfskuan. 

Paria e Mekës i shfrytëzonte paratë e konfskuara për tregti dhe biznes. Muslimanët dinin për një karvan tregtar që i takonte parisë së Mekës, të udhëhequr nga armiku i tyre Ebu Sufani, që do të kalonte përgjatë një udhe tregtare afër Medines.

Muhammedi i thirri muslimanët ta merrnin karvanin si kompensim për pasurinë e tyre të konfskuar në Mekë. Një ushtri prej vetëm 313 muslimanësh e ndërmori këtë mision. Shërbimet zbuluese mekase, e këshilluan Ebu Sufanin ta ndryshonte udhën e karvanit tregtar. Përveç kësaj, Meka dërgoi një ushtri prej 950 ushtarësh për ta luftuar ushtrinë muslimane, e cila nuk ishte përgatitur për luftë, dhe ishte më pak e pajisur se ushtria e Mekës.

Ishte e habitshme dhe përtej pritjeve që muslimanët e ftuan betejën e tyre të parë kundër parisë mekase. Shumë nga paria e Mekës dhe fgura të rëndësishme u vranë në këtë betejë.

Paria e Mekës e sulmoi Muhammedin dhe ithtarët e tij, në betejën e Uhudit: 
Si shpagim për humbjen e tyre në betejën e Bedrit, dhe nga frika se mos e humbisnin rolin e tyre udhëheqës në Arabi, paria e Mekës, me disa aleatë arabë, dërguan një ushtri prej 3000 ushtarësh për t’i sulmuar muslimanët në malin Uhud në veri të Medines.

Muslimanët e humbën këtë betejë ndërsa Muhammedi u plagos, por shpëtoi. Në betejën e Uhudit u vranë disa nga shokët e Muhammedit, ndër ta edhe xhaxhai i tij i dashur, Hamzai. 

Fiset e Mekës dhe të tjerë e sulmuan Muhammedin dhe ithtarët e tij në betejën e Hendekut: 
Kjo betejë njihet gjithashtu edhe si “Beteja e Aleatëve”. Meqenëse Muhammedi nuk u vra në betejën e mëparshme, paria e Mekës dhe disa fse arabe e çifute, kërkuan një përpjekje të bashkuar dhe sulm gjithëpërfshirës për ta vrarë Muhammedin dhe për ta shkatërruar bashkësinë e muslimanëve..

Kjo betejë njihet gjithashtu edhe si “Beteja e Aleatëve”. Meqenëse Muhammedi nuk u vra në betejën e mëparshme, paria e Mekës dhe disa fse arabe e çifute, kërkuan një përpjekje të bashkuar dhe sulm gjithëpërfshirës për ta vrarë Muhammedin dhe për ta shkatërruar bashkësinë e muslimanëve.

Muslimanët ishin në një situatë tejet shqetësuese dhe bënë çmos, përfshirë edhe luftën psikologjike, për t’u mbrojtur. Pas një rrethimi gati një mujor, ushtria e Mekës dhe aleatët e tyre e humbën durimin, ndërsa ndërkohë frynë stuhi të furishme dhe erë që i detyroi aleatët t’i mbledhin çadrat e tyre dhe të tërhiqeshin.

Marrëveshja e Hudejbijes, armëpushim 10-vjeçar: 
Një vit pas betejës së Hendekut, Muhammedi ndërmori një nismë paqësore për ta kryer Umren (ta vizitojë Ka’ben, Shtëpinë e Zotit në Mekë dhe të kryejë rite të tjera). Vizita në Mekë për qëllime adhurimi ishte e drejtë fetare që Meka ua mundësonte të gjithë njerëzve në Arabi. 

Për parinë e Mekës ishte befasuese kur e panë Muhammedin teksa i afrohej Mekës me 1400 civilë që vinin nga

Medina. Pas disa negociatave, u arrit armëpushim midis parisë së Mekës dhe Muhammedit për 10 vjet, me ç’rast Muhammedi dhe shokët e tij u kthyen në shtëpitë e tyre, me kusht që të vinin sërish ta vizitonin Mekën vitin e ardhshëm (v. 628 e.r.). Armëpushimi kishte shumë kushte të tjera që ishin zhgënjyese për muslimanët, ngase ato rëndonin më shumë nga ana e Mekës.

Gjatë armëpushimit, Muhammedi e kumtoi Porosinë e Zotit brenda dhe jashtë Arabisë: 
Armëpushimi ishte një rast i artë për Muhammedin që ta kumtonte Porosinë e Zotit dhe t’iu fliste njerëzve lirshëm për Islamin pa u penguar, apo pa u ndërprerë nga forcat e tjera. Muhammedi dërgoi një delegacion tek fset e tjera arabe në Arabi, dhe u shkroi letra sundimtarëve dhe mbretërve të vendeve fqinje dhe superfuqive si: Persia, Bizanti dhe Egjipti duke i thirrur ata ta pranonin Islamin si “Porosi nga Zoti”. Muslimanët u shtuan në numër pasi njerëzit e gjenin të vërtetën tek Islami..

Marrja paqësore e Mekës:
Brenda më pak se 2 vjetësh, armëpushimi u shkel nga ana e Mekës, kur aleatët e tyre vranë 20 muslimanë. Si kundërpërgjigje ndaj këtij akti tronditës, Muhammedi marshoi me 10.000 muslimanë për ta pushtuar Mekën, por ai kërkoi nga ushtarët e tij që të mos luftojnë kundër askujt, veçse nëse luftoheshin. Paria e Mekës ishin të shqetësuar dhe të papërga titur për t’i luftuar muslimanët. Kur ushtria mu slimane arriti në Mekë, Muhammedi iu drejtua të gjithë popullit të Mekës duke e konfrmuar njëjësinë e Zotit, duke ia përshkruar ftoren Atij, dhe duke i përkujtuar njerëzit se të gjithë ata ishin pasardhës të Ademit/Adamit, ndërsa Ademi ishte krijuar nga pluhuri i dheut.

Pastaj e pyeti popullin e Mekës: “Çfarë prisni të bëj me ju?” Ata u përgjigjën: “Shpresojmë më të mirën. Fundja, ti ke qenë një vëlla shpirtmirë dhe kushëri i njerëzishëm”.

“ Falja shembullore:
Përkundër vështirësive të shkaktuara nga populli i Mekës gjatë 21 viteve të fundit, Muhammedi u soll me parime të larta morale. Ai u përgjigj: “Mos u frikësoni sot. Shkoni pra (nëpër shtëpitë tuaja), jeni të lirë.” Fjalimi i Muhammedit kishte ndikim të madh ndaj shumë banorë të Mekës erdhën tek ai për t’iu zotuar dhe për ta përqafuar Islamin. (Sunan Al-Bayhaqi, 9/118, 18342, 18343)

Fiset arabe e përqafuan Islamin:
Pas marrjes paqësore të Mekës, delegacione nga mbarë Arabia erdhën të mësonin për Islamin. Përveç fsit Havazin, që luftoi kundër muslimanëve dhe që në fund e humbi betejën e Hunejnit, shumica e fseve arabe e përqafuan Islamin. Muhammedi dërgoi shumë nga shokët e tij nëpër provinca të ndryshme të Arabisë për t’iua mësuar njerëzve Islamin, “Porosinë e Zotit”.

" Kur Muhammedi u kthye në Mekë, qëllimi i tij kryesor ishte ta pastronte Shtëpinë e Zotit. Ai i shembi të gjithë idhujt rreth dhe brenda Ka’bes, që ishte ngritur nga Profeti Ibrahim/Abraham (p.q.m.t.) për madhërim të Zotit (Krijuesin e gjithësisë dhe të gjitha qenieve)."

Fjalimi i lamtumirës i Muhammedit:  
Misioni i Muha mmedit u përmbush dhe jeta e tij po i afrohej fundit. Në vitin 632 e.r. Muhammedi e kreu pelegrinazhin, dhe e mb a jti predikimin e tij të fundit para më shumë se 100.000 njerëzve. Predikimi i tij i përkujtoi njerëzit për besimin në Zotin Një dhe për elementet themelore të besimit, siç janë: shenjtëria e jetës; mbrojtja e pasurisë dhe pronës; barazia e të gjitha racave; rregullat e drejtësisë; të drejtat e grave dhe parimet morale.

Vdekja e Muhammedit:
EProfeti Muhammed ndërroi jetë në shtëpinë e tij në Medine, në vitin 632 e.r. duke lënë pas vetëm disa zotërime. Ai nuk la kurrfarë parash apo pasuri, por një trashëgimi të besimit në Zot që vazhdon t’i ndriçojë zemrat e miliona njerëzve në mbarë rruzullin tokësor.
"Të gabosh është njerëzore, të falësh është hyjnore" Alexander Pope (Aleksandër Poup)