Karakteri i tij
Muhammad-së
karakter
Muslimanët nuk kanë vizatime ose fotografi për profetin Muhammed as për profetët para tij. Megjithatë, ndryshe nga themeluesit e traditave të besimit të madh përpara kohës së tij, Profeti Muhamed është shumë më tepër një figurë e njohur historike, ashtu si shokët e tij dhe anëtarët e familjes e përshkruan atë shumë mirë dhe regjistroi shumë tregime nga jeta e tij për brezat. karakter
Si dukej ai?
Muhammedi ishte një arab me prejardhje fsnike, me ngjyrë të lëkurës të bardhë dhe nuanca të kuqërremta. Ai ishte pak më i lartë se mesatarja, me trup të rregullt dhe me shpatulla të gjera. Stomaku i tij nuk dilte kurrë jashtë gjoksit të tij. Ai ecte gjallërisht dhe me vendosmëri. Shokët e Muhammedit e përshkruanin atë si person të pashëm me ballë të spikatur, hundë të mprehtë, me qerpikë të gjatë, me sy të zinj të mëdhenj, me dhëmbë të vendosur mirë dhe buzëqeshje të këndshme. I kishte flokët pak kaçurrele dhe mjekrën e dendur. Shokët e tij tregojnë se ai kishte një fytyrë miqësore, të ndritshme që dukej si hëna e plotë. Ai nuk qeshte me zë; të qeshurit e tij ishte kryesisht buzëqeshje që i tregonte dhëmbët e tij disi si kokrra breshëri. Gazi i tij dhe personaliteti i hapur ndjeheshin nga të gjithë njerëzit
Natyra e tij
Muhammedi ishte vërtetë gazmor, i qetë për nga natyra dhe me sjellje të butë. Ai nuk përdorte kurrë ligjërim ofendues ose thënie të turpshme. Ai nuk gjente të meta tek të tjerët, e as që i lavdëronte tepër të tjerët
Mënyra se si fliste
Muhammedi nuk fliste pa nevojë dhe ato që thoshte, ishin gjithmonë me rëndësi dhe pa shtime. Thëniet e tija ishin të përpikta dhe koncize me kuptimin e plotë në disa falë. Ai fliste me përsosmëri dhe në të folurit nuk kishte teprim e as shkurtësi të parregullt. Kur e vinte theksin mbi ndonjë çështje, ai e përsëriste atë tri herë me gjest. Ai nuk fliste për asgjë, veçse nëse shpresonte shpërblim nga Zoti për këtë. Ai iu thoshte shokëve të tij:
“Unë jam garant për një shtëpi në periferi të Parajsës për ata që pushojnë së debatuari, madje edhe nëse kanë të drejtë, dhe unë jam garant për një shtëpi në mes të Parajsës për ata që pushojnë se gënjyeri, qoftë edhe për shaka, dhe unë jam garant për një shtëpi në pjesën më të lartë të Parajsës për ata që kanë sjellje të mirë.” (Sahih Abu Dawood, 4974/4800)
Pasionet e tij
Muhammedi i mbante ndjenjat e tij nën kontroll të fortë. Kur ngacmohej, ai kthehej anash ose heshtte. Kur dikush kryente ndonjë veprim që dhunonte ligjin e Zotit, ai e kishte për zakon të shprehte zemërim serioz dhe qëndrim të prerë. Askush nuk mund t’i bënte ballë zemërimit të tij në çështjet e kundërshtimit të së vërtetës së Zotit; ai ishte i qëndrueshëm në mbrojtjen e së vërtetës, derisa ta bindte tjetrin për drejtësinë e së vërtetës së Zotit ashtu siç është shpallur në Kur’anin Fisnik. Muhammedi nuk zemërohej kurrë për vetveten.
Bashkëveprimi i tij me njerëzit
Muhammad was always the first to greet others and would not withdraw his hand from a hand shake until the other man withdrew his.
Whoever saw him unexpectedly would admire and revere him. And whoever socialized or associated with him familiarly, loved him. He was gentle by nature. He was neither coarse nor disdainful of anyone.
When he looked at the others, he looked at them in full face. If someone called him he Muhammedi gjithmonë i pari i përshëndeste të tjerët, dhe nuk e tërhiqte dorën e vet nga shtrëngimi derisa tjetri ta tërhiqte dorën e tij. Kushdo që e shihte papritmas, shfaqte admirim dhe respekt të thellë për të. Dhe kushdo që shoqërohej apo lidhej me të familjarisht, e donte atë. Ai ishte i butë nga natyra. Nuk ishte as i ashpër, e as përçmues ndaj askujt. Kur i shikonte të tjerët, ai i shikonte me fytyrë të plotë. Nëse dikush e thërriste atë, ai nuk e kthente vetëm fytyrën, por i kushtonte vëmendjen shumë i përqendruar. Kur shkonte të vizitonte ndonjë grup, ulej në vendin më të afërt në dispozicion dhe i urdhëronte edhe shokët e tij ta ndiqnin praktikën e tij. Muhammedi iu kushtonte vëmendjen e plotë atyre që ishin më afër tij asisoj q ë askush të mos mendonte se të tjerëve u ishte kushtuar me tepër vëmendje se atij. Ai nuk rezervonte vende të caktuara për t’u ulur ndër njerëzit. Ai ishte i drejtë ndaj shokëve të tij dhe ndaj të gjithë njerëzve. Ata shquheshin vetëm për nga virtyti dhe devocioni ndaj Zotit.didn't turn his face only, but gave attention with his whole body.
When he used to visit a group, he would sit in the nearest available spot.
He did not like reserving seats for others and he ordered his companions to follow his practice.
Also, he used to give those seated near him his full share of attention in such a way that no one would think others had been given precedence over him.
He was fair with his companions and all people. They were distinguished only by virtue and devotion to God
Stili i tij jetësor
Gjithçka që bënte ai ishte me maturi, pa teprim apo kryeneçësi. Muhammedi nuk e kritikonte kurrë ushqimin ose pijen që përgatitej për të, e as që e lavdëronte tepër. Kur ishte në shtëpi, ai e ndante kohën e tij në tri pjesë: një për Zotin, një për familjen e tij dhe një për vetveten. Ai gjithmonë i bashkëngjitej pu nës në familje dhe ndonjëherë i arno nte rrobat e tija, i riparonte këpucët dhe e fshinte dyshemenë. E kishte zakon të vishej bukur dhe t’i vinte era e mirë. Pas namazit të sabahut, ai parapëlqente të rrinte në xhami, të recitonte Kur’anin Fisnik dhe ta madhëronte Allahun, deri në lindjen e diellit. Pas mesnate, ai çohej për namaz (Tehexhud) të cilin nuk e la pa e falur asnjëherë gjatë jetës Ai e shpallte si të paligjshme, për të dhe për familjen e tij, gjithçka të dhënë nga njerëzit si lëmoshë (zekati i dhënë nga muslimanët për mirëqenien e njerëzve në nevojë). Ai ishte aq i përpiktë për këtë, sa që nuk emëronte asnjë anëtar të familjes së tij si mbledhës të lëmoshës për bashkësinë. Shtëpia e tij ishte veçse një kolibe me mure prej argjile të papjekur, dhe me çati prej gjethesh palme të mbuluara me lëkure deveje.
Muhammedi ka thënë: “Ç’punë kam unë me gjërat e botës. Lidhja ime me botën është sikurse ajo e një udhëtari, që pushon një çikë nën hijen e një peme e pastaj vazhdon më tutje.” (2/666- 2788, Musnad Ahmad, Narrated by Abdullah bin Abbas).